30 DMC – Dag 2: Hoe verliep de zwangerschap/bevalling

Hoe verliep de zwangerschap en de bevalling… dat is een vraag waar ik echt blogs over vol kan schrijven. Vooral eigenlijk over de zwangerschappen. De bevallingen waren natuurlijk ook niet fijn, maar dat viel een beetje in het niet bij hoe ik de zwangerschappen ervaren heb. Maar goed, ik ga mijn best doen om deze tweede vraag van de 30 Dagen Mama Challenge toch redelijk beknopt te beantwoorden.

Zwanger met diabetes type 1

Wat bij mij beide zwangerschappen vooral gecompliceerd maakte, was het feit dat ik diabetes type 1 heb. En dat is een erg groot risico voor zowel moeder als kind, zeker als je suikers niet goed onder controle zijn. Voordat je als diabeet überhaupt zwanger mag raken, moet je daarom ‘groen licht’ krijgen van je internist en al maanden of soms zelfs jaren van te voren al intensief bezig zijn met je suikerwaarden. Nu had ik het ‘geluk’ dat ik al zo gefocust was op goede suikers, dat ik op het moment dat we besloten aan kinderen te beginnen meteen groen licht kreeg. En een glucosesensor, die je waarden 24 uur per dag in de gaten houdt.

Zo’n glucosesensor is geweldig en echt een uitvinding, maar je hebt dat ding wel 24/7 op je lichaam zitten en krijgt voor elke stijgende-, dalende-, lage- of hoge suiker een alarm waar je op moet reageren. Ook ’s nachts en soms zelfs vóóral ’s nachts. Als je al niet de héle dag bezig was met je suikers, dan ben je dat daardoor wel. En dat is ook echt wel nodig, want normaal kost het al veel moeite om je suikerwaarden onder controle te houden. Maar tijdens de zwangerschap is dat nog vele malen lastiger, want insuline is een hormoon en die reageert (onvoorspelbaar) op elke hormonale verandering in je lichaam. Je snapt het waarschijnlijk al… negen maanden lijken je suikers alle kanten op te willen schieten, terwijl dat juist de periode is dat stabiele waarden van levensbelang zijn.

Geen fijne tijd

Mijn zwangerschappen stonden hierdoor vooral in het teken van mijn diabetes. Letterlijk de héle dag zat ik erbovenop om te zorgen dat ik geen al te hoge uitschieters naar boven had en had daardoor dagelijks hypo’s (te lage suikers). Daar moest ik dan weer iets van suiker voor eten, in de hoop dat ik daardoor weer niet een te hoge suiker kreeg, want mijn lichaam reageerde door de hormonen ook niet meer normaal op de hoeveelheid koolhydraten die ik at. Daarnaast zat ik gemiddeld twee tot drie keer per week op het ziekenhuis (voor mijn gevoel woonde ik er zowat), voornamelijk bij de gynaecoloog, internist en diabetesverpleegkundige.

Door de dagelijkse lage suikers voelde ik me een groot deel van mijn zwangerschap alsof ik door een vrachtwagen overreden was, nadat ik een week niet had geslapen. Ik denk dat ik niet per se meer hoef te zeggen dat ik mijn zwangerschap niet doorbracht op een roze wolk. Maar ik doe het toch, want inderdaad… zwanger zijn was niet echt iets waar ik van kon genieten. Je hoort dat mensen wel eens zeggen, dat ze geen kinderen meer willen, maar best nog wel eens zwanger zouden willen zijn omdat ze dat zo fijn vonden. Daar kan ik dan stiekem wel een beetje jaloers op zijn, want dat gevoel heb ik nou echt nog nooit gehad. Voor mij was de zwangerschap beide keren een noodzakelijk goed waarbij ik vooral het einddoel voor ogen hield.

Niet alleen maar vervelend

Nu waren mijn zwangerschappen niet alleen maar kommer en kwel hoor, want natuurlijk kon ik ook wel genieten van dingen als de eerste schopjes, de baby voelen bewegen en hem zien op de echo. Die had ik als gevolg van mijn vele ziekenhuisbezoekjes dan wel weer tweewekelijks of zelfs wekelijks, echo’s! Omdat ik zo onzeker was over de gezondheid van de baby, was dat voor mij een heel groot voordeel. Net als het feit dat een diabetes type 1-patient standaard rond de 38 weken al wordt ingeleid, omdat daarna het risico voor de baby heel erg toeneemt. Ik wist dus al van te voren dat ik in principe niet over de 38 weken zou gaan. En wat ik trouwens ook erg bijzonder vond is dat we getrouwd zijn toen ik 28 weken zwanger was van Dex. Overigens niet omdat het een ‘moetje’ was hoor. 😉

Zwangerschapsvergiftiging en keizersneden

Uiteindelijk werd het bij Dex slechts 37 weken voordat ze in gingen leiden, omdat ik tijdens één van de vele controles zwangerschapsvergiftiging bleek te hebben, meteen moest blijven en dus ingeleid werd. Dat was achteraf ook wel een erg heftige bevalling. Nadat mijn vliezen in het ziekenhuisrestaurant braken (want ik mocht héél even van de kamer af omdat het nog wel tot de volgende dag kon duren voordat er iets zou gebeuren) kwam ik vanuit het niets in een weeënstorm terecht. Deze hield aan totdat ik mijn goede voornemen om geen ruggenprik te vragen liet varen en praktisch smeekte om die gevreesde prik. Toen ik na zo’n eenentwintig uur de 10 centimeter ontsluiting had gehaald, bleven de persweeën weg en deden de pogingen om wel te persen zo pijn dat uiteindelijk gekozen is voor een spoedkeizersnede.

Doordat Dex met de keizersnede ter wereld kwam, mocht ik bij een volgende zwangerschap niet meer ingeleid worden vanwege te veel druk op het litteken en werd Odin dus automatisch ook een (dit keer geplande) keizersnede. Ook hierbij wisten we van de voren dat die rond de 38 weken gepland zou worden. Dankzij een winactie op Facebook hadden we voor deze bevalling een geboortefotoshoot gewonnen bij Pauline van Berkel, waar ik nog steeds zo blij mee ben. De foto’s van Dex zijn geboorte zijn door een zuster op de OK gemaakt en leuk als herinnering voor onszelf, maar van Odin hebben we zo’n mooie foto’s dat ik er daar graag een paar van laat zien!

30 Dagen Mama Challenge:

Dat was de tweede dag van deze challenge alweer, leuk om zelf ook weer even terug te kijken naar de foto’s van de bevalling en zwangerschap! Hoe verliep jouw zwangerschap/bevalling? Benieuwd naar meer dagen uit deze 30 Dagen Mama Challenge? Gisteren stelde ik mezelf en mijn gezin voor en morgen vertel ik over wat voor moeder ik ben (of denk te zijn).