Zelfs ik ben besmet met het Marie Kondo-virus

Ook ik heb me gewaagd aan de nieuwe Netflix-serie van Marie Kondo, Tidying up with Marie Kondo. Vooral om eens te zien waar heel die hype nou eigenlijk om draait en stiekem in de hoop dat ook ik er inspiratie van zou krijgen. Want laat ik even heel eerlijk zijn, ik ben heel goed in het verzamelen van spullen, heel slecht in het weggooien ervan en opruimen behoort nu niet bepaald tot mijn favoriete bezigheden. Met andere woorden: ons huis is heel hard toe aan een beetje Marie Kondo-magic.

Teveel spullen

Redelijk sceptisch begaf ik me dus in de wereld van Marie Kondo. Ik had op andere blogs al wel verschillende berichten voorbij zien komen over de Japanse opruimgoeroe en was in principe al wel op de hoogte van haar methode, maar had deze duidelijk nog niet in de praktijk gebracht. Want al onze kasten puilen uit, de zolder is een opslagplaats voor de meest uiteenlopende verzamelingen en collecties, de kinderkamers liggen bezaaid met speelgoed en spullen die niet meer in kasten passen, staan in grote kratten in mijn atelier of liggen bovenop de kast.

We hebben inmiddels letterlijk te weinig ruimte in huis, of teveel spullen. Ik ben me er overigens heel goed van bewust hoe dat komt. Ik vind het namelijk heel erg moeilijk om dingen weg te gooien, want ik heb er herinneringen aan, ik denk het over vijf jaar nog wel eens nodig te kunnen hebben, ik verzamel het of ik zie er een creatief project in (vooral die laatste twee categorieën zijn erg groot). Heel hoge verwachtingen had ik dan ook niet van mijn opruim-plannen of van het feit dat Marie Kondo daar daadwerkelijk iets aan bij zou dragen.

Sparkt dit joy?

Maar vreemd genoeg, deed ze dat wel. Vreemd genoeg raakte ik wel geïnspireerd door Tidying up with Marie Kondo en begon ik al na twee afleveringen aan het uitzoeken van kleding. En niet alleen mijn eigen kleding, ook de kleding van Edwin en de kinderen moest eraan geloven. Netjes volgens de regels van Marie, alle kleding per persoon op één grote stapel (confronterend, zoveel kleding je dan blijkt te hebben) op het bed en de kledingstukken één voor één bekijken en beslissen of ik het wil houden of weg ga doen.

Bij alles wat je uitzoekt en opruimt is vooral Marie Kondo’s bekende ‘Spark Joy’-gevoel erg belangrijk. ‘Word ik hier blij van?’ is een vraag die ik me tijdens het uitzoeken wel honderd keer heb gesteld. Sparkt dit joy? Is dat niet het geval, dan kan het weg. Tot op zeker hoogte dan, want mijn sokken en degelijke boxers sparken me nu niet bepaald joy, maar zijn toch wel erg handig om te bewaren. Maar goed, na een aantal middagen fanatiek kleding uitzoeken (we hadden zelfs nog babykleding van de kids liggen) stonden er maar liefst 14 (véértien!!) vuilniszakken kleding klaar om te doneren aan goede doelen en de kringloopwinkel.

Doneren

Drie bananendozen vol zijn momenteel op weg naar Gambia om namens de Stichting Gambia Geven Met Liefde uitgedeeld te worden, een deel is opgehaald voor gezinnen in Nederland die het financieel zwaar hebben en de rest is naar de kringloop gebracht. Ik vind het makkelijker om dingen weg te doen als ik weet dat ik er anderen mee help of blij maak, vandaar dat ik er voor gekozen heb alles te doneren in plaats van verkopen. Daarnaast vind ik het ook niet fijn als er continu mensen langs komen voor één of twee kledingstukken en ik daar steeds rekening mee moet houden.

De methode van Marie Kondo laat je overigens niet opruimen per kamer of ruimte, maar per categorie. Kleding is de eerste categorie en onder de tweede categorie vallen alle boeken. Hier heb ik een beetje gesmokkeld, want ik heb alleen de kinderboeken nog maar uitgezocht. Wel heb ik daarvan ruim honderdtwintig boeken weggedaan. Ik heb zowel de peuterspeelzaal van Odin als de kleuterklas van Dex een aantal leuke boeken gegeven, ik heb er een paar verkocht en de rest kreeg een enkeltje kringloopwinkel.

De smaak te pakken

Van de kast waar de boeken in staan, heb ik ook meteen de Ikea-bakken onderin uitgezocht, daar zitten onder andere speelgoedauto’s, dino’s en diertjes, keukenspulletjes en speelgoedgereedschap in. Alles bij elkaar is daar ook weer een volle bigshopper van naar de kringloop gebracht. En ik had nooit verwacht dat ik dit nog eens zou zeggen, maar het wegdoen/doneren van spullen kost me steeds minder moeite. Ik ga niet zeggen dat ik het makkelijk vind, maar het voelt stiekem toch ook wel weer als een opluchting als ik zie dat ik daadwerkelijk weer ruimte creëer in huis.

Ik had de smaak inmiddels dan ook wel aardig te pakken en heb ook praktisch de hele keuken aangepakt (een stuk of acht bigshoppers vol, bye!), de spelletjes/knutselkast van de kids en ik ben halverwege de kelderkast. Deze opruimwoede is ook de reden dat er de afgelopen anderhalve week minder blogs online zijn verschenen dan normaal, ik zit nu in de opruimflow en wil dat graag nog even volhouden. Ik ben er namelijk nog lang niet en de ‘moeilijkere’ categorieën moeten nog komen, zoals mijn atelier, dingen waar ik emotionele waarde aan hecht en een deel van het speelgoed van Dex en Odin en mijn eigen collectie boeken.

Niet alles hoeft weg

Nu hoeft natuurlijk ook niet alles zomaar weggegooid te worden, want in tegenstelling tot wat veel mensen denken, gaat de methode van Marie Kondo helemaal niet om het wegdoen van zoveel mogelijk spullen. Maar enkel om het afscheid nemen van de dingen waar je niet blij van wordt. Op creatief gebied word ik van heel veel dingen blij en hetzelfde geldt voor een hoop van de boeken die ik heb. Die sparken joy dus hoeven ook niet weg. Zolang je maar kritisch en streng voor jezelf blijft. Iets waar ik gelukkig steeds beter in wordt.

In totaal zijn er al ruim twintig vuilniszakken, een stuk of zes bananendozen en acht bigshoppers met spullen de deur uit gegaan, dankzij Tidying up with Marie Kondo. Nu wil ik niet zeggen dat haar methode perfect is, persoonlijk vind ik het zelfs allemaal wel erg zweverig. Het huis begroeten en alle spullen die je wegdoet eerst even persoonlijk bedanken gaat me bijvoorbeeld net even te ver. Net als een groot deel van je kleding en handdoeken oprollen of zo klein opvouwen dat het rechtop in de kast blijf staan. Niet mijn ding… Maar als ik daar doorheen kijk en mijn eigen draai geef aan de KonMari-methode, dan kom ik al een heel eind en ben ik meer dan tevreden op de tot op heden behaalde resultaten.

Bewuster kopen

Naast het opruimen van alle spullen die we in huis hebben, is het natuurlijk ook zo dat de spullen die je niet koopt, je ook niet weg hoeft te doen. Dus probeer ik ook gewoon minder spullen te kopen. Ik bezoek erg graag kringloopwinkels en ging daar eigenlijk nooit weg zonder iets te hebben gekocht. ‘Ging’ inderdaad, want vandaag was serieus de eerste keer dat ik NIKS gekocht heb na een bezoekje aan mijn favoriete kringloopwinkel. Ik bracht er alleen drie bigshoppers en twee vuilniszakken heen.

Omdat ik meestal samen met mijn moeder naar kringloopwinkels ga, hebben we samen een soort van criterium om te bepalen of we iets nodig hebben. Is namelijk de eerste gedachte bij iets wat we zien ‘wat grappig’ dan hebben we het waarschijnlijk niet nodig. En die reactie hebben we beide bij heel veel dingen. Daarnaast vraag ik me nu ook voordat ik iets koop af ‘ga ik hier blij van worden’, ‘heb ik dit nodig’ en ‘ga ik het (binnenkort) gebruiken’. Ook nog eens geldbesparend dus!

Ook KonMari-en

Het grappige van het (voor mijn doen radicaal) opruimen is dat het blijkbaar ook aanstekelijk werkt. Ik heb al van verschillende bekenden gehoord dat ze ook aan het opruimen zijn geslagen. Zelf zonder Tidying up with Marie Kondo te hebben gezien. Dus misschien is het niet zozeer de serie op zich die je aanzet tot opruimen, maar is het net zoals met eten: zien opruimen, doet opruimen. Wat het ook is, dit opruimvirus is in ieder geval een virus waarvan ik blij ben dat ik het opgelopen heb. Ben jij al besmet?

Lees ook: Mijn goede voornemens voor 2019 – De 52 Weken Spaarchallenge