Het lijkt nog zo ver weg, 5 december, het Sinterklaasfeest. Maar de pepernoten, marsepein en chocoladeletters liggen al een aantal weken in de winkels. En dat bleef niet alleen mij onopgemerkt. Ook Dex (5 jaar) stond twee weken geleden al enthousiast bij een volle stellage Sinterklaas-zoetigheden te zeuren om ‘chocoladeletters die knetteren in je mond’. En Odin (3 jaar) had ook wel interesse in een zakje chocolademuntjes. Nu ben ik niet de moeilijkste, dus verdween de chocolade naar keuze in het winkelwagentje. Wel met het voornemen om de kwestie ‘Sinterklaas’ nog eens met Edwin te bespreken.
Bedenken bij Sinterklaas
Ik heb eigenlijk al vanaf de geboorte van Dex mijn bedenkingen gehad bij Sinterklaas. Niet vanwege het feest zelf, de cadeautjes of de geschiedenis erachter. En al helemaal niet vanwege de Zwarte Pieten-discussie, want daar houd ik me graag afzijdig van. Maar vanwege de leugens rondom dit grootse kinderfeest. Ik vind eerlijkheid heel erg belangrijk en dat speelt dan ook een redelijk grote rol in hoe wij onze kinderen opvoeden. Wij verwachten van Dex en Odin dat ze niet tegen ons liegen en wij liegen ook niet tegen hen. Want wat voor voorbeeld geef je, als je eerlijkheid verwacht, maar er zelf wel vrolijk op los liegt? Ook de welbekende ‘leugentjes om bestwil’ vind ik 9 van de 10 keer discutabel en probeer ik dan ook zoveel mogelijk te vermijden. In mijn ogen zou het dan ook heel erg hypocriet zijn om vervolgens elk jaar wel drie maanden (want zolang is de aanloop naar 5 december inmiddels) te liegen over Sinterklaas.
Last van de leugens
Ikzelf zat (net als Dex) nog in de kleuterklas toen ik de conclusie trok dat Sinterklaas niet kon bestaan. Niemand past door de schoorsteen, Sinterklaas kon nooit bij zoveel verschillende dorpen/steden tegelijk aankomen en ALLE kinderen in één dag van cadeautjes voorzien. Daarnaast waren de verschillen in de cadeaus en hoeveelheid cadeaus bij verschillende gezinnen zo groot, dat als hij bestond het nogal een oneerlijke meneer was. Mijn ouders hebben dat uiteindelijk ook bevestigd, waar ik als vier- of vijfjarige kleuter heel opgelucht over was. Ik was absoluut niet teleurgesteld over het feit dat Sinterklaas niet bleek te bestaan, de periode rondom 5 december was zonder die sluier van leugens zelfs alleen maar fijner.
Waar ik wel last van had, waren de leugens die altijd verteld waren. Ik vertrouwde mijn ouders en andere volwassenen die dichtbij me stonden volledig, terwijl ze allemaal bleken te liegen over Sinterklaas. Over mannen die ’s nachts stiekem ‘inbreken’ om cadeautjes achter te laten. Afgezien trouwens van de leugens op zich, vond ik dat vroeger als kind ook wel behoorlijk beangstigend, want als Sinterklaas en zijn Pieten zo makkelijk binnen konden komen, wie zegt dat de slechteriken dat dan niet konden? Of wat dacht je van de ‘stoute kinderen’ die in de zak mee naar Spanje moeten? En ik weet dat het verhaal rondom Sinterklaas met de beste bedoelingen opgehouden wordt en iedereen is vrij hierin zijn eigen keuzes te maken, maar met mezelf als kind in mijn achterhoofd, wil ik dat bij Dex en Odin anders doen.
Niet actief liegen over Sinterklaas
Vorig jaar rond Sinterklaas hebben Edwin en ik het hier over gehad. Dat was het eerste jaar dat Dex ook op school veel meekreeg van heel het Sinterklaas gebeuren en als het aan mij had geleden, hadden we toen al verteld dat het niet echt is. Edwin was het daar destijds niet mee eens dus hebben we het compromis gesloten dat we niet zouden vertellen dat hij niet bestaat, maar ook niet dat hij wél bestaat. We hebben toen een passieve houding aangenomen, hebben het Sinterklaasverhaal een beetje aan school overgelaten en zijn ook bewust niet naar de intocht geweest. Wel mochten de jongens natuurlijk gewoon hun schoentjes zetten en hebben we cadeautjes voor ze gekocht.
Sinterklaas-spanning
Tijdens ons Sinterklaas-gesprek van twee weken geleden, gaf Edwin eigenlijk al meteen aan dat hij er nog eens over nagedacht had en hij het ermee eens is om de kinderen de waarheid over Sinterklaas te vertellen. Ik wist nog niet precies hoe of wanneer, maar wel dat we het moesten doen voordat de Sinterklaas-spanning echt toe zou gaan nemen. Want hoe vaak hoor je ouders niet zeggen in de weken voor Sinterklaas: ‘hij is zo vervelend, druk of uit zijn doen, het zal de spanning voor Sinterklaas wel zijn’. Dat wilde ik dus graag voor zijn.
Overigens is dat meteen ook een reden voor mij om niet te liegen over Sinterklaas. Want was die leugen niet bedoeld om de kids een leuke tijd te bezorgen? En wat is er dan precies zo leuk aan als kinderen er wekenlang slecht door slapen en van slag zijn? Als een kind slecht slaapt en uit zijn doen is, dan doe je er alles aan om er achter te komen waar het aan ligt en dat vervolgens op te lossen, toch? Maar waarom niet als het om Sinterklaas gaat, je dus wéét waarom ze van slag zijn en het op kunt lossen door één leugen uit de wereld te helpen? Voor wie doe je het dan eigenlijk? Voor de kinderen of voor jezelf? Kinderen hebben zoveel fantasie, die vinden het hele Sinterklaas-gebeuren ook nog leuk en spannend als ze wel weten hoe het zit.
Zelf laten nadenken
Maar goed, toen Dex vorige week weer over pepernoten begon en vroeg wanneer Sinterklaas dan weer hier heen kwam, leek me dat een geschikt moment. Ik heb hem eerst wat vragen gesteld over Sinterklaas zodat hij er zelf kritisch naar ging kijken en hem daarna gevraagd wie volgens hem de cadeautjes altijd koopt. Met een beetje sturing is hij zo zelf tot de conclusie gekomen dat Sinterklaas niet echt is. Ik heb hem daarbij wel de geschiedenis erachter verteld, zodat hij snapt waar het feest oorspronkelijk vandaan komt. Naderhand gaf hij aan hij het heel fijn vond om te weten dat Sinterklaas niet echt is en papa en mama de cadeautjes kopen.
Odin zat er ook gewoon bij toen ik het er met Dex over had en bemoeide zich er af en toe mee, maar ik weet niet in hoeverre hij er al echt mee bezig is. We hebben ze wel beide uitgelegd dat we hun dit vertellen omdat we eerlijkheid zo belangrijk vinden en we daarom zelf ook over alles heel eerlijk willen zijn. Dex weet ook dat andere papa’s en mama’s het misschien nog wel even geheim willen houden en hij er daarom niks over moet zeggen tegen andere kinderen. Dat vind ik dan wel weer jammer, maar het is niet aan mij om deze keuze voor anderen te maken (net zoals dat het niet aan anderen is om te beslissen of ik al dan niet eerlijk moet tegen mijn zoontjes over Sinterklaas). Dus laat ik dat dan maar weer zien als een soort compromis.
Iedereen is vrij om te kiezen
Ik ben zelf in ieder geval heel blij met de keuze om niet te liegen over Sinterklaas. Want je kunt het noemen zoals je wilt: je kinderen voor de gek houden, ze foppen, de magie ophouden, een spel, een fantasie, een sprookje, traditie… uiteindelijk komt het er in mijn ogen op neer dat je je kind maandenlang voorliegt. En misschien ben ik hierin te idealistisch, maar dat voelt voor mij niet goed. Hier moet ik wel bij zeggen dat zowel ik als de kinderen (erg) hooggevoelig zijn en daardoor in het algemeen ook al veel langere voelsprieten hebben voor onder andere spanningen en leugens.
Dit is overigens puur hoe ik aan kijk tegen leugens/eerlijkheid en de manier waarop wij onze kinderen opvoeden en ik ben me er ook perfect van bewust dat dit waarschijnlijk geen populaire mening is. Ik wil hiermee ook helemaal geen oordeel vellen over ouders die hun kinderen wel laten geloven in Sinterklaas, want dat is ieders goed recht. En ik snap ook heel goed waarom het wel leuk is als je kind in Sinterklaas gelooft. Maar ieder kind komt er ooit achter dat zijn of haar ouders hebben gelogen over Sinterklaas en afhankelijk van de gevoeligheid van je kind kan dat toch wel een behoorlijke deuk in het vertrouwen opleveren. Want als papa en mama al liegen over Sinterklaas, waar zouden ze dan nog meer niet eerlijk over zijn?
Hoe ga jij hier mee om?
Ik ben ook wel heel benieuwd hoe anderen hier in staan? Laat jij jouw kids gewoon geloven totdat ze er zelf achter komen, of heb je een leeftijd in gedachten waarop je ze deelgenoot maakt van het Sinterklaascomplot? En hoever ga jij mee in heel het Sinterklaasverhaal? Wring je jezelf bijvoorbeeld in allerlei bochten om de dingen die niet kunnen of kloppen te verklaren? Of ben je dan wel gewoon eerlijk over het bestaan van de goedheiligman?
29 reacties
Mooi opgepakt
Eerlijke groet,
Wij liegen niet, maar ze geloven er wel in. Mede dankzij school enzo denk ik.
Als de oudste mij vraagt “Bestaat Sinterklaas echt?” dan stel ik haar de vraag “Wat denk jij?” en zolang ze zegt ja hij bestaat mama! dan laat ik haar gewoon doen :). Hetzelfde met de kerstman en paashaas 🙂
Interessant om te lezen! Ik ben het deels met je eens. Sommige kinderen gaan niet goed met de spanning om, daar is het te veel voor. Of het gewoon te eng is, te veel prikkels, de kinderen er niet uitkomen omdat ze gewoon niet kunnen begrijpen hoe e.e.a. zit of een combinatie, dat maakt niet uit. Dan zeker moet je de waarheid vertellen. Dat lucht op. Bij een van onze kinderen (en mezelf vroeger) gedaan.
Aan de andere kant, vergeet ook niet het deel fantasie en leuke fijne spanning. Je even verplaatsen in een andere wereld, sprookjes en films, boeken… hoe mooi is het als je het even geloven kan? Onze oudste vond het zoooo geweldig! Hij was echt boos toen we de waarheid vertelden: ik had het liever neit geweten. Nog steeds doet hij graag mee met het feest en het “in de maling nemen” van de kleintjes.
Of je dit verhaal in de categorie “liegen” moet plaatsen of gewoon meedoet met een spannende fantasie, ik weet het niet. Het ligt er ook aan hoe je kind er over praat. Wil het meedoen met het verhaal of wil het écht serieus weten hoe het zit? In het laatste geval vertel ik altijd de waarheid.
En dan heb ik nog een kind dat het allemaal best had gevonden, vertellen, niet vertellen, zolang er maar pepernoten en cadeautjes waren was ze blij 🙂
Hier vonden ze het feest altijd super leuk, maar waren ook niet verdrietig of teleurgesteld toen de waarheid aan het licht kwam. Ik heb het ze verteld toen ze naar groep 5 gingen.
Interessante tekst. mijn zoontje is nu 3 en gaat voor het eerst naar school, dus ik vermoed dat we nu beslissingen moeten gaan nemen. Vorig jaar hebben we het zo wat laten passeren – er waren wel cadeautjes maar weinig uitleg erover. Maar ja, zo’n driejarige flapt er nog wel eens iets uit en ik wil dan ook liever dat ie dat niet aan andere kindjes zegt. maar als hij het me rechtstreeks vraagt, ga ik ook niet liegen. Dat kan ik niet, liegen tegen mijn kind.
Wat een super stukje! Ben zelf geen moeder maar denk er net zo over als jij. Ook het gevoelige herken ik. Ben zo blij dat ik niet met die gekte mee doe haha. Verder vind ik eerlijkheid ook erg belangrijk en misschien vinden anderen ons overdreven, maar daardoor zou ik dus ook niet willen ‘liegen’ als ik kinderen zou hebben. Volgens mij vinden veel ouders het leuker om naar de reacties van hun kinderen te kijken dan het plezier wat kinderen er zelf aan beleven (spanning en onrust). Bij zulk soort dingen voel ik me soms een vreemde eend en ik voel weerstand om aan traditionele, gezamenlijke activiteiten mee te doen. Herken jij dat ook?
Bedankt voor je lieve reactie! Dat herken ik inderdaad ook wel! Er is ook wel onbegrip vanuit de omgeving regelmatig, maar daardoor ga ik mijn overtuigingen en principes niet opzij zetten. En ben ook niet zo van die traditionele activiteiten en “verplichtingen”.
Oh dit is zo herkenbaar! Mijn ouders hadden ook altijd twijfels dus ze zijn altijd eerlijk tegen ons geweest.
Ondanks dat ik het echte verhaal achter sinterklaas weet heb ik altijd erg genoten! Het plezier was er in ieder geval niet minder om!
Tot een jaar of 6/7 heb ik de Sinterklaas fantasie bij mijn dochter intact gehouden, maar daarna had ze het vrij snel door dat ie niet bestaat.
Ik vind het best een interessant onderwerp. Het leuke van Sinterklaas vind ik dat het feest een beroep doet op de fantasie van een kind. En een kinderfeest, ik vind dat het er wel bij hoort. Maar twijfelt een kind, dan vind ik het ook zeker belangrijk om eerlijk te zijn!
ik vind het juist leuk om ze te laten geloven zonder er krampachtig over te doen
Wat goed dat je het zo aanpakt. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik kan me nog wel herinneren dat mijn ouders het Sinterklaas complot hebben volgehouden totdat ik er zelf achter kwam dat het helemaal niet kon.
Een zeer interessante kwestie en je haalt zeker goede punten aan! Ik zou waarschijnlijk zelf ook niet actief meegaan in het verhaal maar alles een beetje laten begaan.
Ik heb heel lang in Sinterklaas geloofd. En ik was kwaad op andere kinderen die zeiden dat hij niet bestond. Mijn ouders dachten dat ik deed alsof om toch maar cadeautjes te krijgen. Toen mijn moeder me uiteindelijk vertelde dat de Sint niet bestond, was ik verbouwereerd. En dat mijn ouders dachten dat ik deed alsof ik nog in de Sint geloofde, schokte me nog meer. Waarom zou ik twijfelen aan datgene wat ze me zelf verteld hadden?! Ik kan me wel vinden in jouw verhaal en houding ten opzichte van Sinterklaas.
Aan de andere kant snapte ik wel dat het in Nederland anders was, want daar maakten de mensen zelfgemaakte cadeautjes voor elkaar. Bij ons in België komt hij alleen voor de kinderen.
De magie van Sinterklaas, Heerlijk. Maar het klopt wel wat je zegt, je vertelt niet de waarheid. En om eerlijk te zijn, ik heb geen idee waarvoor ik zou kiezen mocht ik kinderen hebben gehad.
Mijn kinderen zijn in Engeland opgevoed en ze hebben geen Sinterklaas meegekregen. De Kerstman echter wel en dat hebben we tot stand gehouden totdat ze ons de cadeautjes onder de boom zagen plaatsen. Bij de Kerstman ging het voornamelijk om de cadeautjes en deden we niet zoals in Nederland de hele opbouw naar Sinterklaas toe. Ik denk zelf dat ik het ook vrij snel had verteld want ik denk dat ze nog steeds kunnen genieten wanneer ze de waarheid weten.
Zo had ik er nog niet over nagedacht! Zelf heb ik gelukkig niet zoveel last van het gelogen Sinterklaas verhaal omdat ik vanzelf wel begon te zien dat hij nep was. Ik heb het mijn ouders ook nooit kwalijk genomen & ik zal het zelf later ook gewoon vieren!
Zo wil ik het ook ongeveer gaan aanpakken. Eerst een passieve houding aannemen, daarna vooral de nadruk leggen op de geschiedenis van Sinterklaas, dat we geloven dat hij ooit bestaan heeft en een hele goede man was en we daarom zijn verjaardag nog altijd vieren om hem te herdenken. Met alles erop en eraan, dat dan weer wel, maar het voelt voor mijzelf ook niet goed om leugens te vertellen en doen alsof sinterklaas echt bestaat. Ik denk dat het feest net zo leuk kan zijn zonder leugens
Blij dat mijn ouders wel ‘gelogen’ hebben tegen mij 🙂
Ik kan me wel vinden in jullie gedachtengang. Ik weet nog niet hoe wij het zullen gaan aanpakken.
Ik vind het heel schattig om mijn neefje en nichtjes zo bezig te zien met hun tekeningen en schoentjes zetten en liedjes zingen. Heb vorig jaar heel hard mee staan zingen, haha! Als kind vond ik het Sinterklaasfeest het allerleukste feest van het hele jaar. Juist dat magische gevoel dat eromheen hangt vond ik geweldig!
Mijn zussen laten hun kindjes in de waan en ik ga daar als tante uiteraard niet tegenin. Totaal niet mijn plek. Ik weet niet wat ik zelf zou doen als ik kinderen had, maar vind het eigenlijk heel mooi hoe de wondere wereld van de Sint echt bestaat voor hen. De dag dat ze er niet meer in geloven komt toch wel, dus laat maar even denk ik dan.
Mijn zoon had het al door toen hij 5 jaar was en dat vond ik prima hij kreeg zijn kadootje toch wel. Daarna gingen we al vrij snel over naar de kerstviering.
Ik snap jouw idee achter jullie beslissing heel zeker. Hier heb ik het nooit als liegen beschouwd (ook niet als kind trouwens, toen ik erachter kwam). Voor mij was het vooral een deel van de magie van het kindzijn. Echter hebben wij het bij onze kinderen ook passief gehouden. Vooral omdat mijn man geen geschiedenis rond het hele sinterklaasgebeuren had (in België is het sowieso al anders dan in Nederland, en mijn schoonouders waren op dat vlak al helemaal niet mee met kinderfeesten). Achteraf bekeken zijn we blij dat we het passief hebben gehouden, want ik denk dat onze jongste er anders wel meer last van had gehad.
Het lijkt me toch een moeilijk ding, alles rondom Sinterklaas. Ik heb nooit eerder gehoord eigenlijk dat mensen direct aan hun kinderen vertellen dat hij niet bestaat, maar ik vind je redenering erachter zeker wel ok. Maar ik ben het ook weer eens met reacties van lezers dat het om magie enzo gaat. Hoe dan ook, goed van je dat jullie hiervoor gekozen hebben. Het is jullie opvoeding en het zijn jullie kinderen 😀
niks magie.
Ik vond het als kind ook waardeloos dat mijn ouders tegen mij hadden gelogen. jee wat ik er last van gehad. Ik denk dat ouderen mensen van nu totaal onder invloed van die loyaliteitsconflict niet meer eerlijk durven kijken naar wat het hen heeft gedaan als kind.
Ouders liegen niet tegen een kind. ja een leugentje om best wil. maar niet om iets wat zo ingrijpend is voor een kind 8 jaar lang! Ouders zijn er om je te beschermen en niet om je onzeker te maken en het vertrouwen te schaden in de meest belangrijke personen in je leven,….je ouders!!
Mijn dochter is 8…vanaf haar 5de zei ze al: denk je nu echt dat ik de verf niet zie? En we hebben niet eens een schoorsteen, want toen papa het dak op moest, zei ik klom je door de schoorsteen papa, en toen zei hij: dat kleine ding? Daar past mijn voet nog niet in!
Dan kunnen de mannen met schmink dus ook niet er doorheen.
Omdat wij uitgaan van je eigen kunnen, als ouders inzien dat wij ‘slechts begeleiden… leren wij niet te liegen.
Mijn dochter heeft een enorm sterk rechtvaardigheidsgevoel, en wilt doen vanuit liefde (ja dat krijgt ze van ons mee) . Door haar zelfliefde komt ze voor zichzelf op.
Ze begrijpt dat andere kindjes geloven, maar wanneer haar word gevraagd geloof je erin zegt ze:ik geloof niet in sinterklaas en pieten.
School vind dit een probleem. Omdat er kindjes zijn die geloven en het niet leuk vinden om te horen. Mijn mening: leer een kind respect te hebben voor hun eigen mening en daar op te vertrouwen. Leer de kinderrn: sommige kindjes geloven, sommige niet. Net zoals kinderen makkelijker omgaan met het geloof van een ander, dan sommige volwassenen. Ook sinterklaas is een geloof. Je gelooft of niet.
En volgens mij is DAT juist het probleem. Leren elk kind te doen wat ze horen te doen, ipv met de meute meelopen en jezelf pijn doen. zélf nadenken en handelen vanuit je ik, en liefde. Doe een ander zéker geen pijn, maar je zélf zeker ook niet!
Ze krijgt nu 3kwart school, kind én volwassen over zich geen. Bah!
Ze gelooft in zichzelf.
Mama van een 8jarig dapper meisje
Hi!
Het is weer de tijd van het jaar dus ik dacht, tijd voor een vraag!
Onze oudste van 3 is namelijk nu heel erg into het hele Sinterklaas-gebeuren. Mijn man wil ABSOLUUT niet liegen, en ik hang er tussenin: ik snap dat heel goed, maar ik vind het hele proces van schoen zetten, tekeningen maken, zingen bij de schoen enzo zó leuk en magisch… ik wil dat ook niet missen.
Dus mijn vraag is: na een jaar ervaring met ‘het feest en de waarheid’: hoe hebben jullie dat praktisch gedaan? Schoen zetten, intocht kijken (zeg je dan: ze spelen het na?)? Voor 5/12 hebben we bedacht het klein te vieren, onder het mom: als we de verjaardag van sinterklaas vieren, dan zijn we extra lief voor elkaar, geven we elkaar cadeautjes en tekeningen. Maar hoe ga je om met alle mensen, van de bakker tot de juffen en opa’s en oma’s, die continue vragen stellen over verlanglijstjes, schoenen zetten etcetera? Hoe gaat het op school en bij de opvang? We hebben best een pientere driejarige die anderen graag de les leest…
Ik geloof in het verhaal van barmhartigheid, van zorgen voor elkaar en elkaar extra aandacht geven, juist in deze tijd. Een mooi verhaal: maar hoe rijm ik het met de praktijk?
Grtz!
Wij doen wel gewoon mee aan schoentje zetten, kadootjes etc. En op school ontkom je er inderdaad ook niet aan, want klasgenootjes en op bv de peuterspeelzaal geloven ze wel allemaal nog. Wij hebben daarom er wel bewust voor gekozen om het te vertellen buiten de daadwerkelijke sinterklaasgekte om, want anders is het voor zo’n jonge kids wel heel lastig om hun mond tegen andere kindjes te houden.
Onze jongste was ook 3.5 toen we het vertelde en die heeft er nog een beetje tussenin gehangen het eerste jaar. Thuis wist hij heel goed hoe het zat maar als bij de peuterspeelzaal sinterklaas langs kwam vond hij dat ook heel normaal.
Wij zijn er vooral niet krampachtig mee omgegaan. Wij liegen niet tegen ze, maar als anderen dat wel doen, kunnen wij dat niet voorkomen, zolang ze weten dat wij eerlijk tegen ze zijn is het goed. Een ‘liegende’ juf doet geen afbreuk aan hun vertrouwens in ons als ouders en wij hebben de juf ook gewoon verteld dat ze ervanaf weten en die hebben dat ook met de kids besproken dat ze weten dat hun op de hoogte zijn maar ze het gewoon meespelen voor de andere kids.
En verder gewoon lekker sinterklaas vieren, schoentjes zetten. Want ze weten dat wij dat doen, maar vinden het alsnog heel spannend en leuk allemaal 🙂
Wat ben ik blij dat ik deze post gevonden heb! Onze dochter is nu 1,5 jaar en het is nog geen actief deel van haar leven, maar ik vroeg me af of ik ze deze week dan toch wat uitleg moest geven over Sinterklaas, zodat ze leert te begrijpen waarom ze volgende week ineens pakjes krijgt. Mijn man zit op het autismespectrum en is er absoluut tegen om te liegen tegen onze kinderen. Hij heeft er zelf ook echt horror herinneringen aan. Toen ik dus op zoek ging naar een andere manier om hiermee om te gaan ben ik heel blij dat ik dit kon lezen, bedankt. Ik vind het moeilijk omdat het inderdaad overal wordt meegegeven en toch wel een leugen is die collectief in stand gehouden wordt, het is niet de norm om ervan af te wijken. Maar het principe om inderdaad altijd eerlijk te zijn tegen je kinderen, zij het soms dan wel op een voorzichtige manier, is ook in ons huishouden heel belangrijk.