En opeens hebben we geen Mulan meer…

Omdat wij een paar daagjes weg zijn geweest, heeft Mulan bij mijn ouders gelogeerd. Zaterdagmiddag zijn we hem op gaan halen en heeft hij nog volop met de kinderen in de tuin met water gespeeld. Er leek geen vuiltje aan de lucht, niets waaraan we hadden kunnen vermoeden wat ons te wachten stond. Ik ben nog te voet met hem van mijn ouders naar huis gelopen en merkte toen wel dat hij wat langzamer liep dan ik van hem gewend was. Maar het was natuurlijk al dagen extreem heet en Mulan heeft al langer last van zijn heupen, dus ik zocht er niet echt iets achter. Thuis heeft hij nog lekkere koekjes gekregen van de kinderen en op zijn favoriete plekje achterin de tuin naast de loungeset gelegen.

Een avondje voor mezelf

Edwin ging die avond met mijn vader en mijn zwager Etienne naar de Tilburgse Kermis, hun jaarlijkse mannenuitje, en ik had na het in bed leggen van de kids lekker een avondje voor mezelf. Ik blogde wat over ons uitstapje naar World of Dinos en bedacht me dat ik mijn 30 Dagen-blog nog moest schrijven voor de volgende dag. Die ging over mijn huisdieren van vroeger en nu. Toen wist ik nog niet wat ik nu weet, anders was ik waarschijnlijk nooit aan die blog begonnen. Ik schreef over alle dieren die we in het verleden gehad hadden en over Simba en Mulan. Hoe Simba vier jaar geleden overleden is en dat we hopen dat Mulan nog lang bij ons mag blijven, ondanks wat mankementen.

Ik draaide me naar hem om, hij lag al een tijdje in zijn bench, dus vanuit mijn PC kan ik hem precies zien liggen. Hij keek me aan en ik stond op om hem een knuffel en wat koekjes te geven. Misschien moest hij ook nog even naar buiten voor een plasje. Hij begint doof te worden, dus toen hij niet opstond toen ik hem enthousiast bij me riep, was ik niet gelijk gealarmeerd. Ik liep naar hem toe en hield zijn koekjes voor zijn neus. Hij keek ernaar, maar deed geen aanstalten het te pakken. ‘Kom Mulan, kom eens bij het vrouwtje!’ Geen reactie. Wel viel me op dat hij steeds moeilijker ging ademen. Ik ging naast hem op de grond zitten en aaide hem, knuffelde he, probeerde hem overeind te krijgen, zonder resultaat.

Met spoed naar de dierenarts

Ik begon te beseffen dat het foute boel was. Het was inmiddels kwart over één ’s nachts en in paniek belde ik mijn moeder. Die zei dat ze er meteen aankwam. Gelijk daarna belde ik de dierenarts, overstuur probeerde ik mijn verhaal te doen. Kom maar meteen naar de kliniek, ik kom er ook aan, was zijn reactie. Huilend probeerde ik Mulan uit zijn bench te halen en zei hem dat we naar de dierenarts gingen, dat hij vol moest houden. Ik moest hem er echt uit sleuren, want hij kon het zelf niet meer en gaf ook niks mee. Eenmaal buiten de bench liet hij zijn kop zakken en bleef liggen waar ik hem neergelegd had. Ik hield hem even goed vast en rende toen naar de auto om de kinderstoel eruit te trekken zodat er ruimte was voor Mulan.

Ondertussen kwam mijn moeder eraan die binnen Mulan optilde en in de auto legde, op de achterbank waar ik net de stoel uit getrokken had. Zo snel als ik kon reed ik richting de kliniek. Als ik mijn hand naar achter stak, kon ik net bij zijn voorpootje en die pakte ik steeds vast om te voelen of hij nog bewoog en reageerde. Ondertussen praatte ik tegen hem, zei dat ik van hem hield, hij vol moest houden, dat we naar de dierenarts gingen en ze naar hem gingen kijken. Bij het stoplicht bij de McDonalds richting Oisterwijk leek het uren te duren voordat het groen werd. Edwin belde en vroeg waar ik was, want mijn moeder had hem gebeld terwijl ze al in de taxi naar huis zaten. Etienne was net afgezet en de taxi was omgedraaid richting de dierenkliniek. Daar stonden Edwin en mijn vader dus al.

Een bloeding en tumoren

Opgelucht dat ik er niet alleen voor zou staan reed ik, na een rit die oneindig leek te duren, het terrein van de dierenkliniek op. Edwin haalde Mulan uit de auto en droeg hem naar binnen. De dierenarts was ook net voor mij gearriveerd en we konden Mulan gelijk op de behandeltafel in de nog donkere kamer leggen. De dierenarts onderzocht hem, keek in zijn bek, luisterde naar zijn hart en maakte een echo. Dit zal hooguit een paar minuten geduurd hebben, maar het leek wel een uur voordat hij ons kon vertellen waar hij eigenlijk meteen al bang voor was: Op de lever en milt van Mulan waren meerdere tumoren te zien en zijn buikholte zat helemaal vol bloed. Een fatale bloeding door het openscheuren van een tumor.

De grond zakte weg onder mijn voeten. Bang voor het antwoord vroeg ik nog of er iets aan te doen was. Het weghalen van het bloed uit de buikholte kon nog met een operatie, maar hij was echt al veel bloed verloren uit de rest van zijn lijf en de kans dat hij de operatie zou overleven was heel klein. Daarnaast waren er teveel tumoren te zien om ze nog weg te kunnen halen. We hebben nooit gemerkt dat hij een tumor had en ineens bleek hij er vol mee te zitten en is er eigenlijk niks meer wat we er nog aan kunnen doen. Hij zou de ochtend ook nooit halen met hoe hij er nu voorstond, dus hebben we de verschrikkelijk moeilijke beslissing moeten maken hem niet langer te laten lijden.

Afscheid van Mulan nemen

Het voelt zo onwerkelijk, omdat Mulan ’s middags nog gewoon enthousiast met de kinderen met water heeft gespeeld. En nog geen halve dag later hebben we geen andere keus dan midden in de nacht afscheid van hem te nemen bij de dierenarts op de behandeltafel. De dierenarts gaf ons nog even de tijd om alleen te zijn met Mulan, een laatste moment met onze mooie, knappe, dappere kanjer. Dat was zo kostbaar en fijn. Na een rustgevende injectie (wat in Mulan’s geval eigenlijk niet echt meer nodig was) en de injectie met het slaapmiddel, is hij heel rustig ingeslapen terwijl wij hem vasthielden en tegen hem vertelde hoe trots we op hem zijn, hoe lief hij is en hoe erg wij en de kinderen hem gaan missen.

We waren er wel meteen uit dat hij net als Simba individueel gecremeerd moest worden en wij hem zelf naar Dierencrematorium Het Loo wilden brengen. Normaal gesproken laat je je hond bij de dierenarts en zorgen zij dat hij bij het crematorium komt, maar omdat het pas zaterdag- op zondagnacht was en het te warm was om hem mee naar huis te nemen, mochten we hem toch daar in de koeling laten liggen, om hem daar op te halen en zelf weg te brengen. De dierenarts zei dat hij zondag ook weekenddienst had en als we hem toch vandaag al weg konden brengen, we gewoon moesten bellen dan was dat geen probleem.

We besloten om dat gewoon maandag te doen en hebben vandaag het crematorium gebeld om een afspraak te maken. Morgen om half 11 kunnen we hem brengen, zodat we aansluitend daar nog afscheid kunnen nemen, ze nog een afdruk van zijn pootje kunnen maken en we een urn uit kunnen kiezen. En dan kunnen we hem hopelijk aan het einde van deze week weer ophalen om hem thuis een mooi plekje naast Simba te geven.

De kinderen

Ook moesten we de kinderen het verdrietige nieuws nog vertellen. Die hebben overal doorheen geslapen en kwamen nietsvermoedend onze slaapkamer binnen vanmorgen. Huilend heb ik verteld dat Mulan vannacht heel ziek geworden was, we naar de dierenarts zijn geweest terwijl oma bij hun is gebleven en Mulan bij de dierenarts ingeslapen is. Ik heb Dex nog nooit zo verdrietig, verslagen en tegelijkertijd ineens zo volwassen gezien. De tranen rolde over zijn wangen terwijl hij voor zich uitstaarde en geen woord over zijn lippen kreeg. Odin moest ook huilen en vroeg meerdere keren of Mulan nu dood was en of hij nooit meer terug kwam. Mijn hart brak voor de zoveelste keer in de afgelopen uren in duizend stukjes.

De rest van de zondag was raar en onwerkelijk. Mijn peettante beeldbelde nog met de jongens om te vertellen dat ze het zo erg vond, mijn moeder kwam nog langs om te kijken hoe het ging. Heel veel mensen hebben ons sterkte gewenst en gecondoleerd, wat we echt heel lief en fijn vinden. Maar ik kan niet bevatten dat mijn kanjer, mijn grote boef, mijn lieve maatje er niet meer is. Onder het eten keek ik steeds onder de tafel of hij stond te schooien, toen we terugkwamen van een boodschap, verwachtte ik hem in de vensterbank te zien liggen. En ik moest vanavond voor het eerst zonder Mulan gaan wandelen, zo verschrikkelijk om zijn riem op de vertrouwde plek te zien liggen en met lege handen naar buiten te moeten lopen.

Voor mijn lieve maatje

Je zult altijd mijn kanjer blijven, mijn mooie, knappe boef, mijn zwartwitte tornado en mijn allerliefste en allertrouwste maatje. We gaan je zo erg missen, zelfs het eten jatten van de aanrecht en de andere streken die je soms had. Maar vooral onze dagelijkse wandelingen, onze knuffelmomentjes, je aanwezigheid en blijdschap als je ons zag. Je bent nu weer herenigd met je grote vriend Simba. Waak samen met Simba maar mooi over Dex en Odin, zoals je ook deed toen je nog bij ons was. Rust zacht, liever Mulan. Een hele dikke kus en een nog véél dikkere knuffel van het baasje, het vrouwtje en je twee minibaasjes.