30DBC – Dag 29: Mijn huisdieren van vroeger en nu

Dit is een heel verdrietige en onwerkelijke dag, ik had deze blog over huisdieren dan ook graag helemaal overgeslagen, maar omdat hij al zo goed als af is, plaats ik hem in iets aangepaste versie toch. Ik had het zelf niet kunnen bedenken, maar terwijl ik deze blog gisteravond/nacht zat te schrijven, is onze hond Mulan ziek geworden en later bij de dierenarts overleden. Helemaal onverwachts en zowel ik, Edwin als de kinderen zijn er kapot van. Mulan was geen huisdier maar onderdeel van ons gezin.

Zorba en Carolientje

Als klein meisje was ik al gek op dieren en werd ik het liefst de hele dag omringd door allemaal pluizige vriendjes. Ik ben dan ook vanaf mijn geboorte opgegroeid met huisdieren en allebei mijn ouders komen van een boerderij, dus ook daar kwam ik veel in aanraking met onder andere geiten, kippen, schapen, koeien, honden, katten en ook twee superschattige hangbuikzwijntjes. Toen ik geboren werd hadden mijn ouders een hond, een grote, zwarte bouvier genaamd Zorba. Zorba was echt een schat en superlief voor kinderen, ik kon er ook echt alles mee doen en lag regelmatig bij (en soms op) hem. Ik speelde met hem, knuffelde hem, het was echt mijn maatje. Ik denk dat ik ongeveer zeven jaar was toen hij overleed en weet nog wel dat ik daar echt hééééél veel verdriet van had. Volgens mijn moeder heb ik daar ook letterlijk twee jaar om gehuild.

Als kind hadden mijn zusje en ik ook cavia’s. Eerst hadden we er eentje, die heette Carolientje. Toen Carolientje overleed (weer heel veel verdriet) kregen we twee nieuwe. Eentje voor mij, weer een Carolientje, en eentje voor mijn zusje die de naam Silvia kreeg. Ook hadden we twee parkieten, Sonja en Pino. Sonja hadden we van jonkie af aan, Pino kwam van een vriendin van mijn moeder die hem niet meer kon houden. Pino was een stuk tammer en kon zijn naam zeggen. Sonja kon eigenlijk niks, maar was wel lief.

Ratten als huisdieren

Na de cavia’s en parkieten hebben we een aantal jaren geen huisdieren gehad, totdat ik bij een dierenwinkel ging werken en besloot dat ik ratjes wou. Daar waren mijn ouders het niet mee eens, maar na een jaar zeuren, smeken en overhalen had ik het toch voor elkaar: ik mocht ratjes! Ik begon er met twee: Misty en Maxxy, al snel gevolgd door nummer drie en vier: Speedy en Spikey. Er kwam een grotere kooi en onze rattenfamilie breidde zich gestaag verder uit. Uiteindelijk hebben we dertien verschillende ratten gehad en twee keer een nestje jonkies. Ik deed ook echt alles met die beesten, ze sliepen soms bij me in bed, ik nam er af en toe eentje los mee op de fiets naar het werk, ze zwommen gezellig bij me in bad en zat er standaard wel eentje of meer in mijn nek.

Na de ratten (die we overigens toen nog gewoon hadden hoor) kwam er een tropisch aquarium die ik van mijn baas in de dierenwinkel en goede vriend Bart kreeg. Gevolgd door een nog groter aquarium. Daarna kwamen er (na wederom het nodige gezeur en gesmeek) weer een hond, onze Border-Collie Simba. Twee jaar later gevolgd door Mulan, onze tweede Border-Collie. Mijn lieve puppies, mijn mooie boeven, mijn knappe hondenkindjes, mijn grote trotsen.

Een paar jaar terug hebben we de kinderen nog een klein aquarium met visjes voor Kerst gegeven. En een paar maanden geleden heb ik ook Edwin weten te overtuigen dat we echt ratjes moeten nemen voor de kinderen, want ze zijn zo leuk! Mijn oude (gigantische) kooi lag nog bij mijn ouders op zolder en is weer tevoorschijn gekomen, we hebben ons op de wachtlijst van een rattery laten zetten en hebben inmiddels twee ratten die luisteren naar de namen Oscar en Sonic. Het tam maken gaat wel een stuk minder vlot dan ‘vroeger’ omdat we er simpelweg minder tijd in kunnen steken. Maar alsnog zijn ze geweldig, schattig en leuk en zijn de kinderen gek op ‘hun ratten’.

Mijn allerliefste hondenkindjes

Simba en Mulan zijn zes jaar geleden vanuit mijn ouderlijk huis mee verhuisd toen ik samen ging wonen met Edwin en Simba is vier jaar geleden op tienjarige leeftijd overleden. We vonden hem ‘slapend’ in de keuken en ik word nog steeds verdrietig als ik er aan denk. Gisteren schreef ik hier nog onder dat Mulan ondertussen twaalf jaar is geworden en ik hoop hem ondanks de nodige mankementen (dementeren, staar, doof aan het worden en last van zijn heupen) nog lang bij ons te kunnen houden. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn en hebben ik hem geheel onverwachts om kwart over 1 ’s nachts met spoed naar de dierenarts gereden, waar we hem in hebben moeten laten slapen.

Wat een rotte timing en wat doet het pijn… Mijn hart ligt in duizend stukjes en het voelt allemaal zo onwerkelijk nog, dat ik het er voor nu even bij laat. Onderstaande foto is heel recent door een vriend gemaakt, ik vond het al een mooie foto maar ben er nu extra blij mee.

30 Dagen Blog Challenge:

Kom nog meer over mij te weten! Op dag achtentwintigste dag dacht ik na over waar ik over vijf jaar hoop te staan en op de dertigste en laatste dag deel ik mijn favoriete quote met jullie.