Wij wonen in een heel kindervriendelijke buurt in een heel rustig dorpje, twee minuten lopen van school af. Er zijn ouders die hun jongste kinderen laten slapen als ze even snel de oudste op moeten halen. Er zijn ouders die hun kinderen (van Dex zijn leeftijd) zelf naar school laten lopen of alleen op het speelveld voor de deur laten spelen. Maar ik niet hoor, ik denk dat ik ben wat ze noemen ‘een helikoptermoeder’. Ik ben continu bezorgd over de veiligheid van Dex en Odin en verlies ze geen moment uit het oog. Ik dacht daarom ook dat het mij nooit zou overkomen: mijn kind kwijt zijn. Maar toch gebeurde het vandaag in een paar seconden onoplettendheid.
Zoals elke dag
Zoals elke dag sta ik samen met Odin op het schoolplein te wachten tot Dex naar buiten komt met zijn klas. Zoals elke dag klets ik wat met de andere moeders die ook staan te wachten. Zoals elke dag krijgt hij een knuffel van mij en vaak ook van Odin en vraag ik hoe zijn dag was. Zoals elke dag loopt Odin een beetje rond op het schoolplein tot we klaar zijn om naar huis te gaan. En zoals elke dag roep ik Odin dat we naar huis gaan.
Maar Odin komt niet en ik zie hem ook nergens op het schoolplein. Mijn vriendin Wendy, die ook haar kids ophaalt, heeft hem ook niet weg zien lopen of zien staan. Ik haast me naar de uitgang van het schoolplein en vertel Dex dat hij op het schoolplein moet wachten zodat ik zo snel mogelijk op en neer ben. De mensenmassa van ouders en kinderen die opgehaald worden, lost langzaam maar zeker op en ik zie mijn nicht Chantal. Ook die heeft Odin niet voorbij zien komen, maar stelt voor dat ze richting mijn huis loopt zodat ik weer richting school kan zoeken. Wendy en haar kinderen zoeken ondertussen ook al naar onze kleine wegloper.
Mijn kind kwijt!
Terug bij school vraag ik aan de juf van Dex of zij Odin toevallig naar binnen heeft zien lopen en kijk zelf snel even in de hal. Geen Odin. Dan maar weer naar buiten, terwijl Dex zijn juf binnen verder zou kijken. Verschillende scenario’s schieten ondertussen door mijn hoofd. Iets waar ik heel goed in ben, scenario’s bedenken, bij voorkeur tien op volgorde van hoe verschrikkelijk ze zijn. Hij hoeft onderweg naar huis maar één rustige straat over, maar zelfs dat kan fout gaan. En ik weet niet eens of hij wel naar huis gelopen is, misschien is hij de andere kant op gegaan. En je weet ook niet wat voor gekken er aan school kunnen staan. Nu is het hier redelijk ons-kent-ons, maar toch…
Met de angst die me steeds harder om het hart slaat (dadelijk ben ik écht mijn kind kwijt) ren ik ondertussen richting huis, nog steeds in de hoop dat hij toch gewoon naar huis is gelopen. Zodra ik de hoek om ben zie ik Chantal, Ninthe en de kinderen van Wendy aan komen lopen… samen met Odin. Volgens Chantal was hij inderdaad onderweg naar huis aan het lopen. Wat een opluchting! Ik bedank Chantal en ook Wendy voor het meezoeken en til Odin op, die zich van geen kwaad bewust is. We lopen nog even terug naar school om de juffrouw van Dex te laten weten dat Odin weer terecht is. Daarna lopen we, zoals elke dag, met zijn drietjes weer naar huis.
Nooit meer
Zo zie je maar, hoe snel kinderen ‘weg’ kunnen zijn, zelfs als je er met je neus bovenop zit, zelfs als je een helikoptermoeder bent. Daar zijn letterlijk maar een paar seconden voor nodig. Hij was ook niet expres weggelopen, maar gewoon in de ‘stroom’ van andere moeders met kinderen meegegaan en ging er waarschijnlijk vanuit dat ik vlak achter hem liep. Thuis heb ik hem nog wel duidelijk uitgelegd dat mama echt héél erg bang en verdrietig was omdat ze hem kwijt was. En dat hij onder een auto had kunnen komen of meegenomen kon zijn door stoute mensen. Dat maakte wel wat meer indruk gelukkig. Want dit wil ik echt NOOIT meer meemaken, hij is misschien vijf of tien minuten weg geweest, maar voor mijn gevoel leek het zoveel langer.
Zijn er meer ouders die ooit hun kind kwijt zijn geweest, ook al is het maar een paar minuten? En wat heb je gedaan toen je daar achter kwam?
Grootste angst
Het verliezen van een van de kinderen is echt mijn allergrootste angst, ik heb na dit voorval echt een paar dagen slecht geslapen en schreef er ook over in een blog over iets waar ik bang voor ben.
36 reacties
Oh man!! Wat erg dit.. het gaat zo snel.. ze zijn zo snel. Zoals je weet was ik Aaron onlangs ook kwijt, http://www.patries.nu/2018/05/help_mijn_kind_was_weg/
Vandaag was hij ook weer weg.. ik geef dochterlief een kusje en weg, niet op het schoolplein.. binnen niet gezien.. en dan uiteindelijk kom ik m op de gang in school tegen en is hij lichtelijk ongerust en zegt mama, mama.. waar hij was? Geen idee..
Ja dat had ik ook gelezen toen idd! Verschrikkelijk!
Aaron en Odin zouden zo broertjes kunnen zijn, twee van die houdini’s he
Oh dat is schrikken zeg! Zelf als kind was ik vaak ‘weg’ volgens mijn moeder. Ze vertelt altijd aan iedereen dat ze op flat woonde, pakket werd bezorgd en de deur opende. Ik was klein en kon net kruipen. Nadat ze deur dicht deed en mij riep ze mij niet kon vinden rende ze de deur uit. Keek in de trappengang maar ook daar was ik niet. Weer thuis bleek ik achter de deur tussen en tafeltje en muur te zitten spelen.
Pfff, vaak is er niets aan de hand uiteindelijk, maar je schrikt je echt kapot dan! Je weet nooit wat er allemaal kan gebeuren dan
Kan zo je angst voelen. Vreselijk. Gelukkig was hij bij bekenden.
Ja hij was naar huis gelopen en mijn nicht had hem gevonden toen ze erheen liep. Het was maar een paar minuten, maar leken wel uren!
Oh vreselijk! Je staat echt doodsangsten uit. Maar soms overkomt het je inderdaad gewoon. Maar het is echt akelig en het kost je zo tien jaar van je leven.
Op zijn minst ja! Hij is gelukkig zelf ook wel onder de indruk (vooral van mijn reactie eigenlijk) dus hopelijk doet ie dit niet meer
Jeetje dat ik schrikken zeg! Ik ben hier zelf ook altijd bang voor…
Ikzelf ook, en nu ben ik er nog veel alerter op!
Oh verschrikkelijk, wat een angst heb je gehad, ik heb het een keer gehad bij de winkel. ik draai me om en weg is de jongste echt in een seconde gebeurd, ik in paniek bleek hij buiten het winkelcentrum staan. Zich van geen kwaad bewust.
Hier was hij zich ook van geen kwaad bewust idd, ook helemaal niet met de intentie om weg te lopen, hij ging er vanuit dat ik achter hem aankwam al in de chaos van moeders en kids
Oh dit lijkt me zo eng he…zo’n kleintje is zo snel weg in een massa… Ons meisje is 5 maanden en gaat nog helemaal nergens heen, maar bij het idee alleen al stijgt m’n bloeddruk.
ja he… Ik denk dat dit de angst van elke ouder wel is. Je hoort tegenwoordig zo’n rare verhalen ook…
Ooh die radeloosheid inderdaad, je weet niet waar je moet beginnen zoeken en of ze wel of niet ok zijn… vreselijk gevoel.
Inderdaad! Gelukkig waren er mensen die hielpen zoeken, want je kunt ook niet overal tegelijk kijken in je eentje
Ahh lijkt me een verschrikkelijke ervaring
Hoop het ook nooooooit meer mee te maken!
Lijkt mij afschuwelijk, maar ik ben bang dat dit mij ook nog wel eens gaat overkomen. Mijn zoontje van twee houdt er namelijk erg van om op ontdekkingstocht te gaan.
Liefs
Precies, hier ook zo’n kleine ontdekkingsreiziger. En kent ook niet echt angst, de oudste is daarin wat makkelijker gelukkig haha
Dat is schrikken! Wij zijn Daan nog nooit kwijt geweest, dat terwijl we hem best vrij laten… Het grote voordeel is dat hij ons in de gaten houdt 😉 Mijn man verliest hem geen seconde uit het oog, dat is samen net plakband… Maar als ik hem kwijt zou zijn, zou ik wel helemaal in paniek schieten.
De oudste houdt ons idd ook veel beter in de gaten. De jongste is een dromer, die zit in zijn eigen wereld en is dus waarschijnlijk op de automatische piloot achter de andere mamas aan richting huis gelopen..
Ik herken het. In de kleedkamers van het zwembad was onze dochter ineens verdwenen. Alles afgezocht en haar naam geroepen in de kleedkamers, buiten, zwembad etc.. Zat ze op een bankje in een kleedkamer met de deuren dicht, had gewoon niet gereageerd op roepen. Dat kost je inderdaad behoorlijk veel grijze haren.
Ben stiekem ook wel blij dat ik niet de enige ben die zoiets overkomt 😉 maar je gaat echt van het ergste uit meteen he
Ik herken mijzelf in je woorden , als moeder is dat wel een van de grotest angst, het is me niet voor gekoem maar ik zo me ook zo voelen ….
Ik hoop het zelf ook niet nog een keer mee te maken!
die van ons spelen nu alleen buiten en soms weet ik niet waar ze zijn. en is dat best spannend
Wij hebben hier gelukkig een groot speelveld voor de deur, maar voorlopig gaan ze daar niet alleen heen nog
Dat is echt mijn ergste nachtmerrie, dat ik mijn kinderen kwijt ben… Ik ben toevallig vandaag de hele dag op het strand geweest en daar vind ik het ook altijd zo link. Gelukkig heb je Odin gevonden!
Ja bij het water vind ik dat ook altijd eng idd!
Oei, dat is schrikken zeg. Kan me niet herinneren dat me dat ooit gebeurd is, maar lijkt me echt vreselijk ook al valt het achteraf allemaal mee.
Als het je gebeurt was, had je het je denk ik wel herinnerd. Ik hoop het iig nooit meer mee te maken!
Afschuwelijk. Het lijkt mij zo erg om dit mee te maken. Je adem stokt denk ik gewoon. Toch kan het je zomaar gebeuren. Het kan namelijk in een minuut gebeurd zijn. Ik heb het ooit gehoord van een vriendin die hun kindje mee had genomen naar een festival (voor gezinnen en families). Het kindje droeg gelukkig zo’n ’tag’ (ketting met een naamplaatje met mobiel nummer). Maar toch, locaties als het strand, de stad. Ik blijf het spannend vinden.
Ja hier gebeurde het zelfs al in zo’n ‘veilige’ omgeving als school en was ik hem nog geen halve minuut uit het oog. Ben er sindsdien nog extra alert op
Wow dat is wel ff schrikken!
Ja hoop het ook niet nog een keer mee te maken!